Ο/Η αρθρογράφος θεωρεί πως μια τέτοια χορηγία θέτει τα παιδιά του δημοτικού σχολείου στον κίνδυνο να πιστέψουν ότι «ο οίκος ανοχής είναι μια νόμιμη επιχείρηση και ότι οι άνθρωποι, ειδικά οι γυναίκες, μπορούν να είναι προϊόντα που προσφέρονται σε τέτοιες επιχειρήσεις» και ότι η πορνεία είναι αποδεκτός επαγγελματικός προσανατολισμός. Συνεχίζει αποκαλώντας την πορνεία «έσχατη μορφή προσβολής κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας». Επιπλέον, εξηγεί ότι η αποδοχή της συγκεκριμένης χορηγίας νομιμοποιεί την πορνεία, παρ’ όλο που παρακάτω αναφέρεται στο νόμο του 1999. Εν ολίγοις, ο/η αρθρογράφος βρίσκει την πορνεία και την αποδοχή χορηγιών από οίκους ανοχής ανήθικα και πιστεύει πως η πορνεία πρέπει να είναι παράνομη. Σύμφωνα με το ίδιο άρθρο, η χορηγία έγινε στην αρχή αποδεκτή, αλλά αργότερα ακυρώθηκε με εντολή του περιφερειακού διευθυντή Εκπαίδευσης Δυτικής Ελλάδας. Έχοντας διαβάσει τα παραπάνω, αποφάσισα να τα σχολιάσω. Σεβόμενος την ποικιλία απόψεων σε μία κοινωνία θα εκφράσω εν συντομία την προσωπική μου άποψη για την ηθική και τη νομιμότητα της πορνείας και στη συνέχεια θα δώσω έμφαση στο πώς πιστεύω πως θα έπρεπε να χειριστεί η χορηγία της ιδιοκτήτριας του οίκου ανοχής.
Προς αποφυγή κουραστικής επανάληψης και πολυλογίας, για το υπόλοιπο του κειμένου οι λέξεις «άρθρο» και «αρθρογράφος» θα αναφέρονται στο άρθρο του Ριζοσπάστη. Το άρθρο αποκαλεί την πορνεία «επιχείρηση», οπότε και η δική μου χρήση του όρου θα πρέπει να είναι αντίστοιχη. Ορίζω λοιπόν την πορνεία ως τη διαδικασία μέσω της οποίας τουλάχιστον ένας άνθρωπος εκτελεί σεξουαλικές πράξεις με τουλάχιστον έναν άλλο άνθρωπο ο οποίος παρέχει ως αντάλλαγμα ένα χρηματικό αντίτιμο. Η διαδικασία αυτή είναι πιθανό, όπως στην περίπτωση ενός οίκου ανοχής, να διαχειρίζεται από ένα τρίτο πρόσωπο. Από τον ορισμό βλέπουμε πως η λειτουργία ενός οίκου ανοχής περιλαμβάνει τον εργάτη του σεξ (sex worker – δεν μου αρέσει ο όρος «ιερόδουλη» και μερικοί βρίσκουν τον όρο «πόρνη» άκομψο), τον πελάτη και τον διαχειριστή. Κάθε ένας από αυτούς μπορεί να είναι άντρας ή γυναίκα.
Η προσωπική μου άποψη για την πορνεία είναι πως δεν είναι πάντα ηθική, αλλά μπορεί να είναι. Το αν η πορνεία είναι ηθική ή όχι πιστεύω πως καθορίζεται αποκλειστικά από το αν ο εργάτης του σεξ, ο μόνος που μπορεί να θεωρηθεί θύμα στην πορνεία, ασκεί το επάγγελμά του οικειοθελώς ή μετά βίας. Αν το κάνει οικειοθελώς, επιλέγει και αν θα ασκεί το επάγγελμα υπό την επίβλεψη κάποιου διαχειριστή ή όχι. Ο διαχειριστής σε αυτή την περίπτωση παίζει τον ίδιο ρόλο που παίζει ο διαχειριστής/μάνατζερ οποιασδήποτε άλλης επιχείρησης. Επίσης, αν ένας άνθρωπος έχει επιλέξει το συγκεκριμένο επάγγελμα, η ζήτηση του πελάτη δεν αποτελεί ταπείνωση. Κατά τη γνώμη μου, κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να αξιοποιήσει το σώμα και τις ικανότητές του για να παρέχει σεξουαλικές υπηρεσίες, αν ο ίδιος το επιθυμεί και έχει την άδεια του δέκτη. Προφανώς, αν ένας πελάτης αναζητήσει και πληρώσει για αυτές τις υπηρεσίες, δίνει την συγκατάθεσή του. Σε αυτή την περίπτωση πιστεύω πως η πορνεία είναι ηθική. Βρίσκω λοιπόν το χαρακτηρισμό, «έσχατη μορφή προσβολής κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας» να ταιριάζει περισσότερο στους παραγωγούς ορισμένων τηλεοπτικών εκπομπών που μοιάζουν να πασχίζουν για αυτόν τον τίτλο!
Στα παραπάνω βασίζεται και η άποψή μου για το αν πρέπει η πορνεία να είναι νόμιμη ή όχι. Αν είναι ηθική, πιστεύω πως οφείλουμε να προστατέψουμε τους συνανθρώπους μας και να εξασφαλίσουμε την ελευθερία και την υγεία τους. Το 2006 η Άνα Λόπεζ έγραψε πως οι εργάτες του σεξ θα βγουν από την ευάλωτή τους θέση μόνο όταν αποκτήσουν τα ίδια εργασιακά και ανθρώπινα δικαιώματα με αυτά των υπόλοιπων ανθρώπων. Από το 1999, υπάρχει νόμος που επιτρέπει την λειτουργία ορισμένων οίκων ανοχής. Μία επιχείρηση που χρησιμοποιεί βία ασφαλώς δε θεωρείται νόμιμη. Το αν οι νόμοι εφαρμόζονται είναι ένα πικρό ζήτημα από μόνο του το οποίο δε θα συζητηθεί εδώ.
Έχοντας εκφράσει τις αντίθετες με του άρθρου προσωπικές μου απόψεις, θα τις αγνοήσω για το υπόλοιπο του κειμένου, καθώς πιστεύω ότι η προσωπική γνώμη και αισθητική του καθένα από εμάς δεν πρέπει να επηρεάζει την συμπεριφορά μας προς τη χορηγία της Σούλας στο δημοτικό σχολείο και την αρχική αποδοχή της. Ο οίκος ανοχής της Σούλας είναι μία νόμιμη επιχείρηση. Αν είναι αποδεκτές γενικά η χορηγίες νόμιμων επιχειρήσεων και πολιτών σε δημοτικά σχολεία, δεν μπορούν να υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά για τη χορηγία της Σούλας. Πιστεύω πως θα πρέπει είτε να γίνει η χορηγία της δεκτή είτε να θεωρηθεί η επιχείρησή της παράνομη και κατά συνέπεια η ίδια εγκληματίας. Αν προτιμούμε σαν κοινωνία το δεύτερο, πρέπει να αλλάξει πρώτα ο νόμος. Επομένως, αν το ζητούμενο είναι η αλλαγή του νόμου, ο σάλος πρέπει να επικεντρωθεί σε αυτό αντί την ηθική της εν λόγω χορηγίας και της αποδοχής της.
Όσο για τον κίνδυνο των παιδιών να πιστέψουν πως «οι άνθρωποι, ειδικά οι γυναίκες, μπορούν να είναι προϊόντα που προσφέρονται» σε οίκους ανοχής, πιστεύω πως συσχετίζεται περισσότερο με το εμπόριο ανθρώπων το οποίο είναι παράνομο και κατακριτέο. Επίσης, δεν πιστεύω ότι η αποδοχή της χορηγίας θα ήταν αυτή που θα διαμόρφωνε την άποψη των παιδιών για την πορνεία, ή ότι θα προκαλούσε αύξηση στην προσφορά εργατικού δυναμικού του συγκεκριμένου κλάδου.
Βρίσκω όλο τη φασαρία, την οποία ο/η αρθρογράφος δικαιώνει, γύρω από την συγκεκριμένη είδηση λοιπόν άστοχη. Αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, βρίσκεται στη νομοθεσία και όχι στην ηθική της Σούλας ή του σχολείου. Θα ήθελα να συγχαρώ την ιδιοκτήτρια του οίκου, αν όχι για την ηθική της και το ενδιαφέρον της, για το επιχειρηματικό της δαιμόνιο. Αν ήταν στο χέρι μου, θα δεχόμουν τη χορηγία και αν οι γονείς των παιδιών ανησυχούσαν πολύ, θα τη δεχόμουν ως ανώνυμη. Έτσι το σχολείο θα είχε φωτοτυπικό και βιβλιοθήκη τα οποία κακώς δεν του τα παρέχει το κράτος, οι γονείς θα αισθάνονταν ασφάλεια για τα παιδιά τους και ο νόμος θα είχε τηρηθεί. Αντί αυτού, ο θόρυβος κατάφερε να «προστατέψει» το σχολείο μόνο από πιθανές χορηγίες, ενώ τίποτα δεν άλλαξε στο εμπόριο του σεξ και τη νομιμότητά του.
Ν.Βλασταράς
