Ο ουσιαστικός λόγος ύπαρξης αυτών των συλλογικοτήτων, είτε αυτό ονομάζεται επιτροπή είτε ΔΣ ή Δημοτικό Συμβούλιο, είναι η οργάνωση και η καλή – οριοθετημένη λειτουργία της κοινωνίας, ώστε να αποφεύγεται η ασυννενοησία και το χάος. Και βεβαίως ιδιαίτερης αξίας είναι η ευκαιρία που δίνεται, μέσα απ´ αυτές τις κοινωνικές δομές, σε όλους τους συμμετέχοντες να μοιραστούν και να υλοποιήσουν τις ιδέες και τους στόχους τους, εμπλουτίζοντάς τους συχνά μέσω του διαλόγου και της ανταλλαγής απόψεων.
Πολύ συχνά όμως τα ως άνω διαστρεβλώνονται και βλέπουμε πολλούς ανθρώπους να συμμετέχουν σε διάφορες συλλογικότητες ώστε να εκφράσουν σκέψεις και ιδέες που ουδεμία σχέση έχουν με το αντικείμενο της εκάστοτε συλλογικότητας στην οποία ανήκουν.
Μία εξήγηση γι’ αυτό το φαινόμενο είναι η μη οριοθετημένη συναισθηματική εμπλοκή ενός ατόμου με τα θέματα που επιλέγει να αντιμετωπίσει. Νευριάζω με κάτι; Μου προκαλεί περηφάνια, πίκρα, χαρά; Επιλέγω να ασχολούμαι με αυτό το κάτι σε κάθε ευκαιρία που μου δίνεται. Φυσιολογική ανθρώπινη συμπεριφορά μεν, μακριά από τη λογική και ψύχραιμη αντιμετώπιση, πέρα από πλεονάζων συναισθηματισμό, που πρέπει, κατ’ εμέ, να δείχνουν όσοι ασχολούνται και καλούνται να αποφασίζουν για σημαντικά ή μη θέματα των διαφόρων κοινωνικών δομών.
Ας πάρουμε το εξής παράδειγμα:
το ΔΣ του οργανισμού Α έχει να ασχοληθεί με θέματα του οργανισμού Α. Φανταστείτε τώρα να συμβούν τα εξής: ένα απ’ τα μέλη να προτείνει την επίσημη έκφραση συμπαράστασης στους μετανάστες, ένας άλλος να ζητήσει να καταγγελθεί η βία στη τάδε διαδήλωση, ένας τρίτος την υπογράμμιση της σοβαρότητας του θέματος του σχολικού εκφοβισμού (θέματα κατά τα άλλα μείζονος σημασίας), και όλα αυτά μέσω ψηφισμάτων, σύνταξης επιστολών, κ.λπ., υπό την σκέπη ενός οργανισμού με παντελώς άσχετο αντικείμενο απασχόλησης. Όταν κάποιος θέλει να ασχολείται με το θέμα Β, επιλέγει να συμμετάσχει στους σχετικούς φορείς.
Εάν κάποιος θέλει να εκφράζει επισήμως την άποψή του και να ασκεί πίεση για τα τρέχοντα ζητήματα γενικώς και ανεξαιρέτως, μπορεί να συστήσει μια συλλογικότητα αποτελούμενη και από άλλους ανθρώπους με την ίδιαν ανάγκη. Οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, κατ’ εμέ πάντα, δείχνει την έλλειψη αντίληψης του ρόλου που σου έχει ανατεθεί και ενέχει ο κίνδυνος ασυνεννοησίας και παραγκώνισης των θεμάτων πάνω στα οποία θα έπρεπε να εργαζόμαστε.
Κάποιος όμως θα πει ότι μιλάμε για πράξεις συμβολικού περιεχομένου. Ίσως όμως θα ήταν πιο χρήσιμο να αφήσουμε επιτέλους, μετά από πολλές δεκαετίες, τους συμβολισμούς μιας πράξης που δε μας αφορά άμεσα (σε όλους τους τόπους, χρόνους, χώρους) και να ασχοληθούμε με την ουσία της πράξης που μας αφορά άμεσα και στο δια ταύτα. Έχω την αίσθηση ότι αυτός τελικά είναι ο πλέον σύντομος δρόμος στο να πετύχουμε καλύτερα αποτελέσματα.
Και φυσικά, σε καμία περίπτωση αυτό δε μας καθιστά “Απολιτικό”, άλλα αντιθέτως σοβαρούς και υπεύθυνους ανθρώπους που σέβονται τον ρόλο τους. Δεν καταπιάνομαι με ένα ζήτημα μέσα από μία συλλογικότητα μη σχετική με το ζήτημα αυτό, δε σημαίνει ούτε ότι δε με άφορα, αλλά ούτε ότι αδιαφορώ. Αντιθέτως σημαίνει ότι σέβομαι το χαρακτήρα της συλλογικότητας στην οποία ανήκω και ότι αναγνωρίζω τον ρόλο μου μέσα σε αυτή.
Κοντοπούλου Μαρία
Αντιπρόεδρος της Δημοτικής Βιβλιοθήκης
Δημοτική Σύμβουλος
mariakontopoulou@gmail.com
