Επειδή λοιπόν ορισμένα πράγματα είναι «για το καλό» των πολιτών να υπενθυμίζονται και να επαναλαμβάνεται η «θύμηση» τους, ας κάνουμε μια μικρή αναδρομή στο χρόνο.
Μια φορά κι έναν καιρό, όπως δηλαδή ξεκινούσαν τ’ αγαπημένα παραμύθια του παππού και της γιαγιάς, υπήρχε ένα πολιτικό κόμμα που είχε υποσχεθεί στον ελληνικό λαό ότι θ’ άλλαζε, όταν κι αν ερχόταν στην εξουσία, πολλά από τα «κακώς κείμενα» της τότε εποχής.
Ένα από τα δεκάδες χιλιάδες τέτοια « κείμενα», ήταν και ο τρόπος με τον οποίο τότε εκτελούνταν τα «Δημόσια έργα» από τους εργολάβους, αλλά και τα δυσανάλογα υψηλά κόστη που χρεώνονταν οι πολίτες σε σύγκριση με το αποτέλεσμα, την ποσότητα αλλά και την ποιότητα των υλικών που είχαν χρησιμοποιηθεί.
Έτσι λοιπόν, όταν το συγκεκριμένο κόμμα ανέλαβε τις τύχες της χώρας, ανάμεσα στις άλλες λύσεις που κλήθηκε να δώσει ήταν κι αυτό που σας προανέφερα.
Η λύση λοιπόν που δόθηκε στους δημάρχους για ν΄αντιμετώπισουν το συγκεκριμένο πρόβλημα άκουγε στο όνομα «Δημιουργία Υπηρεσίας Αυτεπιστασίας». Δηλαδή, ο κάθε Δήμος θα δημιουργούσε μια Υπηρεσία, στην οποία θα προσλαμβάνονταν ειδικευμένοι εργάτες, η δουλειά των οποίων θα ήταν να αποκαθιστούν «βλάβες παντός τύπου» σε όποιο σημείο της πόλης σημειώνονταν.
Δηλαδή αν σε κάποιο σημείο ενός πεζοδρομίου, έσπαγε κάποια πλάκα, αν καιγόταν ένας λαμπτήρας, αν κάποιοι έβαφαν με σπρέι ένα δημόσιο κτίριο, κ.λ.π οι εργαζόμενοι άμεσα αποκαθιστούσαν την όποια βλάβη.
Παράλληλα, η συγκεκριμένη υπηρεσία έβαφε, συντηρούσε ανακαίνιζε και επισκεύαζε τα Δημόσια κτίρια, πεζοδρόμια, ρείθρα, λακούβεςκ.λ.π και γενικά με πολύ μικρή δαπάνη, συγκριτικά με τις αντίστοιχες τιμολογήσεις των εργολάβων, η πόλη λειτουργούσε μια χαρά.
Η λύση αυτή όπως σχεδόν και όλες οι άλλες που δόθηκαν τότε σε διάφορα «κακώς κείμενα», αν εφαρμόζονταν από «Ανθρώπους –Μηχανές» είναι προφανές ότι σήμερα δεν θα υπήρχε «Μνημόνιο» και ο τρόπος που θα ζούσαμε θα ήταν εντελώς διαφορετικός.
Οι λύσεις όμως, όταν πρέπει να εφαρμοστούν στην πράξη από «ανθρώπους», ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι δεν έχουν «μακροβιότητα» και το γεγονός αυτό θ΄ αποτελέσει θέμα μελέτης των ιστορικών και των κοινωνιολόγων του μέλλοντος…
Έτσι λοιπόν ενώ στην αρχή «όλα πήγαιναν καλά», στη συνέχεια τα πράγματα «στράβωσαν» κι αυτό για τους εξής πολύ απλούς λόγους.
Πρώτον, οι εργολάβοι όπως ήταν φυσικό κι αφού έχασαν τεράστια κέρδη, προσπάθησαν ν΄ακυρώσουν στην πράξη το συγκεκριμένο «θεσμό» χρησιμοποιώντας την παμπάλαια μέθοδο με τα διάφορα ονόματα, όπως «χρηματισμός», «λάδωμα», «εξαγορά», «δωροδοκία»κ.λ.π
Όμως όλα αυτά τα ουσιαστικά που προανέφερα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν ήταν εύκολο να εφαρμοστούν επειδή θα έπρεπε να υπερπηδηθεί ένα «Θεσμικό» εμπόδιο και για να μπορέσει αυτό να γίνει κατορθωτό, ένας και μόνος «Νόμιμος» τρόπος υπήρχε, που δεν ήταν άλλος, από τις «συνεχείς προσπάθειες απαξίωσης του θεσμού» μέχρι την πλήρη κατάρρευση του, ώστε ν΄αρχίσουνν΄ασκούνται πιέσεις για την κατάργηση του.
Το δεύτερο ήταν το γεγονός, ότι πολλοί που εμπορεύονταν «υλικά» και οι οποίοι λόγω της φύσης της εργασίας, έρχονταν σ΄επαφή με πολλούς δημότες, αντιλαμβανόμενοι ότι πουλώντας στο Δήμο, ήταν συμφερότερο από το «Λιανοπούλι»… φρόντισαν να θέτουν υποψηφιότητες για τα δημοτικά συμβούλια με δήθεν όραμα «Τη σωτηρία της πόλης». Υπήρξαν δε και ακραίες περιπτώσεις, που διάφοροι αιρετοί -έμποροι υλικών οικοδομής κ.λ.π , όχι μόνο ως σύμβουλοι ψήφιζαν την αγορά υλικών από το κατάστημα τους, αλλά φρόντιζαν να είναι ταυτόχρονα και μέλη της Επιτροπής του Δήμου που παραλάμβανε τις «σωστές ποσότητες»… αλλά και μέλη της Επιτροπής του Δήμου που παραλάμβανε το «καλώς έχει» των εργασιών!
Το τρίτο ήταν το γεγονός, ότι αιρετοί που είχαν «πολιτική δύναμη» στηριγμένη σε «κομματικές άκρες» ή σε «σίγουρα κουκιά», χρησιμοποιούσαν τους εργαζόμενους και πολλές φορές και τα υλικά τ’ αγορασμένα από το Δήμο, για τις επισκευές των σπιτιών τους, των σπιτιών φίλων και ψηφοφόρων και σε αρκετές περιπτώσεις και στο κτίσιμο των εξοχικών κατοικιών τους…
Έτσι σιγά σιγά, ο θεσμός απαξιώθηκε πλήρως, προσλήψεις ειδικευμένου προσωπικού δεν γίνονταν, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή οι κάτοικοι ν΄αγανακτούν για την κατάσταση της Πόλης και να δώσουν έτσι στους «Διοικούντες» το δικαίωμα δειλά δειλά στην αρχή και με περισσό θράσος στη συνέχεια, να εισηγούνται την προκήρυξη διαγωνισμών για την αποκατάσταση των βλαβών που είχαν υποστεί τα διάφορα κτίρια, τα πεζοδρόμια, το βάψιμο των σχολείωνκ.λ.π
Μυθώδη ποσά δόθηκαν για «κρασπεδόρειθρα», «πλακοστρώσεις» και «διανοίξεις» ΑΝΩΝΥΜΩΝ οδών, αφού οι «εισηγήσεις» μιλούσαν για «επισκευές διαφόρων οδών της πόλης» γενικώς και αορίστως.
Μιλώντας λοιπόν γενικά κι όχι για το δικό μας Δήμο… πιστεύω ότι σήμερα, που όλοι σχεδόν έχουμε εξαναγκαστεί να επιβιώνουμε σε «Μνημονιακούς ρυθμούς», σήμερα που περισσότερο από ΠΟΤΕ, οι Δήμοι θα ΕΠΡΕΠΕ να υποχρεώνονται από την Κεντρική διοίκηση να ενεργοποιήσουν τις «Αυτεπιστασίες» και να τις ελέγχουν ως προς την χρηστή λειτουργία τους, σήμερα οι εντολές της Μνημονιακής συγκυβέρνησης ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ την πρόσληψη εργατών για τη συγκεκριμένη υπηρεσία.
Δεν γνωρίζω τις απόψεις του δημάρχου και της δημοτικής αρχής πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα, ούτε κι έχω την απαίτηση τον Γιάννη Σταθόπουλο να μεταβληθεί εν μία νυκτί σε «Σιμόν Μπολιβάρ».
Γνωρίζω πολύ καλά, ότι καλείται να διοικήσει σε μια εποχή «ισχνών αγελάδων», έναν Δήμο με προβλήματα που χρονίζουν, με προβλήματα που ΔΕΝ επιδέχονται πια λύση, όπως π.χ η «Ρυμοτομία» της Πόλης που σχετίζεται άμεσα με το «Κυκλοφοριακό». Γνωρίζω επίσης, το ήθος, την «ποιότητα» και την «πολιτική σκέψη» των αιρετών – άμεσων συνεργατών του κι αυτό με κάνει να αισιοδοξώ.
Όταν το «κουτί της Πανδώρας» έχει ανοίξει και σχεδόν όλα όσα περιείχε έχουν απλωθεί γύρω μας, το μόνο που ευχόμαστε είναι η νέα διοίκηση ν΄αποτελεί τον τελευταίο «ένοικο» του …
Ανδρέας Χρ. Μπαλωτής
Δημοσιογράφος μέλος ΕΣΗΕΑ -ΠΟΕΣΥ
