Η θρησκεία είναι το «τσιμέντο» της κοινωνίας διαχρονικά και συγχρονικά κι αποτελεί το συνεκτικό υλικό που ενώνει τις γενιές μέσα στο χρόνο και τις κοινωνίες μέσα στον χώρο. Αν η γλώσσα και η ιστορία είναι μαθήματα τέτοιας υφής, τότε τα θρησκευτικά αποτελούν παρόμοιο παιδευτικό αγαθό. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί ούτε πρέπει να στερηθεί κανένας μας στην εγκύκλια παιδεία του.
Ειδικά στη Ελλάδα σήμερα που από εικοσαετίας έπαψε να είναι μονοπολιτισμική, μονοφυλετική και μονοθρησκευτική χώρα, το μάθημα των θρησκευτικών απευθύνεται σε ετερόδοξους και αλλόθρησκους συμπολίτες μας.
Αυτοί ακριβώς οι συνάνθρωποί μας ζητούν την ενσωμάτωσή τους στην νεοελληνική κοινωνία χωρίς φανατισμό και δίχως φονταμενταλισμό.
Το καίριο και κύριο θέμα του θρησκευτικού μαθήματος δεν είναι να κάνει τα παιδιά μας να πιστεύουν, αφού κανένας ποτέ δεν πίστεψε από βιβλία και διδαχές, αλλά από βιώματα και προσωπικές εμπειρίες. Το ζήτημα είναι να μείνουν αφανάτιστα τα ελληνόπουλα, ομογενή ή αλλογενή, ημεδαπά και αλλοδαπά. Με αυτήν την έννοια το μάθημα των θρησκευτικών είναι υπόθεση δημοκρατικής αγωγής του πολίτη πλέον στην πράξη καθημερινά.
Μάριος Π. Μπέγζος
Κοσμήτορας Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών
Κάθε φορά που αλλάζει μια διοίκηση, ιδίως μετά από εκλογές εύλογα δημιουργείται στους Δήμους ένα «νεκρό διάστημα», επειδή ναι μεν η ευθύνη για την εύρυθμη λειτουργία των υπηρεσιών παραμένει στην διοίκηση που απέρχεται… αλλά είτε επειδή οι ασκούντες μέχρι της παραδόσεως τη διοίκηση δεν θέλουν να δεσμεύσουν την επόμενη διοίκηση με αποφάσεις και ενέργειες οι οποίες ενδεχομένως ν΄ ανήκουν σ’ ένα διαφορετικό μοντέλο διοίκησης, είτε επειδή ενδόμυχα θα ήθελαν να «αποτύχουν» οι αντικαταστάτες τους στα νέα τους καθήκοντα… το «νεκρό διάστημα» που προαναφέραμε δεν αποτελεί σχήμα λόγου αλλά μια πραγματικότητα.
