Και μόνο από το όνομα του νέου αυτού θεσμικού οργάνου (Συμπαραστάτης του δημότη και της επιχείρησης) θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να καταλάβει ότι
αυτός ο ρόλος θα βοηθούσε είτε δημότες είτε επιχειρηματίες στο να διεκπεραιώσουν με τον καλύτερο και δικαιότερο τρόπο τα αιτήματά τους, ενώ παράλληλα οι εργαζόμενοι στο Δήμο θα αισθάνονταν ότι και μια άλλη «Αρχή» εκτός των αιρετών θα ήλεγχε όχι μόνο την αποδοτικότητα αλλά και την ανιδιοτέλεια τους σε ότι αφορά τις σχέσεις τους με τους ουσιαστικούς εργοδότες τους.
Με λίγα λόγια δηλαδή ο Καλλικράτης προσπαθούσε με έναν κομψό τρόπο να λύσει τα τεράστια προβλήματα που είχαν δημιουργηθεί και στην τοπική αυτοδιοίκηση από τα «Γρηγορόσημα», τη σήψη, την παρακμή και τη διαπλοκή που διαχέεται σε ολόκληρο τον Δημόσιο τομέα αλλά και την αλληλοσυγκάλυψη που είχε δημιουργηθεί μεταξύ των επαγγελματιών αιρετών και των εγκάθετων εργαζομένων οι οποίοι λειτουργούν προς «Ίδιον» όφελος και όχι προς την εξυπηρέτηση των πολιτών.
Αυτό το συγκεκριμένο πρόβλημα του υπερδιογκωμένου και κομματικοποιημένου κράτους ήταν από τα πρώτα ζητούμενα της μετά Στάλιν εποχής της πρώην ένωσης των σοσιαλιστικών χωρών όπως διατυπωνόταν από τα τότε κυρίαρχα συνθήματα για «Γκλάσνοστ» και «Περεστρόικα» δηλαδή για «Διαφάνεια» και «Μεταρρύθμιση».
Στην Ελλάδα ως συνήθως, έτσι και σ’ αυτό το σημείο αποφύγαμε να βάλουμε «Το δάχτυλο στην πληγή» και να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους κι αυτό ενδεχομένως να οφείλεται στο γεγονός ότι στην πραγματικότητα ουδεμία κυβέρνηση, οιουδήποτε χρώματος είχε αυτά τα δύο συνθήματα ως πρωταρχικούς στόχους. Το αντίθετο μάλιστα.
Από την άλλη πλευρά, το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι πλήρες μέλος της Ε.Ε. την υποχρεώνει να εναρμονίσει το εθνικό της δίκαιο σύμφωνα με τους υπόλοιπους λαούς κι έτσι γεννήθηκε κι αυτός ο συγκεκριμένος θεσμός ο οποίος από τους απλούς πολίτες αντιμετωπίζεται με δυσπιστία, ενώ από τους κρατούντες με θυμηδία.
Ο νομοθέτης λοιπόν προέβλεψε ως όφειλε μια «Ελάχιστη συναίνεση» μερίδας της αντιπολίτευσης, με τη διοίκηση ως προς το πρόσωπο που θα επιλεγόταν για το συγκεκριμένο θεσμό, (ο οποίος εκτός των άλλων προέβλεπε και μια αξιοσέβαστη μηνιαία χρηματική αποζημίωση) αλλά στην Ελλάδα η έκφραση «Πολιτική συναίνεση» είναι συνώνυμη με το: «Τι θα μου δώσεις για να στον ψηφίσω», χωρίς ίχνος υποχωρητικότητας στην περίπτωση που τα ανταλλάγματα δεν ήταν ικανοποιητικά ή ο δήμαρχος ήταν προικισμένος με «Ξερό κεφάλι».
Δεν ξέρουμε τι ίσχυε στο Δήμο μας, αλλά οι προηγούμενες απόπειρες εκλογής δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα, αφού ο δήμαρχος για το συγκεκριμένο θεσμό προόριζε πρόσωπα που στελέχωναν το ψηφοδέλτιό του στις δημοτικές εκλογές αλλά δεν είχαν εκλεγεί, προκαλώντας αρνητικά σχόλια τόσο επειδή προσπαθούσε να επιβάλλει, σε αντίθεση με το πνεύμα του νόμου, «Κομματικό Συμπαραστάτη» απόλυτα εξαρτώμενο από την πολιτική και την κομματική του βούληση… όσο και για το γεγονός ότι επέλεγε για το συγκεκριμένο θεσμό ανθρώπους που δεν είχαν εκλεγεί, δηλαδή δεν τύγχαναν ευρύτερης αποδοχής από τους συμπολίτες τους.
Για τους όποιους δικούς της λόγους η αντιπολίτευση επέμενε να μην συναινεί στο πρόσωπο που πρότεινε για το συγκεκριμένο θεσμό ο Βασίλης Ζορμπάς, ενώ και μέσα στη δημοτική ομάδα του δημάρχου, υπήρξαν «Φωνές ανυπακοής» που αντιπρότειναν και ψήφιζαν ανοιχτά, αψηφώντας την «Εντολή του Δημάρχου», την υποψηφιότητα συμπολίτη μας που ναι μεν είχαν συγγενική σχέση μαζί τους, αλλά τον θεωρούσαν ως καταλληλότερο για το συγκεκριμένο θεσμό κι ενδεχομένως να είχαν και δίκιο.
Είχαμε κατ’ επανάληψη γράψει στα σχετικά ρεπορτάζ που είχαμε κάνει μετά τις άκαρπες συνεδριάσεις, ότι συνδημότες μας, συνάνθρωποι μας με σημαντικότατες διαδρομές στις προσωπικές τους ζωές, ουσιαστικά διασύρονταν αναγκασμένοι να παρουσιάζουν και να ξαναπαρουσιάζουν το βιογραφικό τους σημείωμα και να εκθέτουν τους λόγους που τους προέτρεψαν να καταθέσουν αίτηση για την κάλυψη του συγκεκριμένου θεσμού… ενώ είχαμε αναφερθεί και στα παράπονα ορισμένων συνδημοτών μας οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι ο δήμαρχος τους είχε υποσχεθεί τη συγκεκριμένη θέση και ύστερα υπαναχώρησε προτείνοντας άλλον!
Δυστυχώς το ίδιο σκηνικό, με τις ίδιες συνθέσεις και το ίδιο «Σκεπτικό» επαναλαμβανόταν συνεχώς με το δήμαρχο να επιμένει στη θέση του προβάλλοντας τον ισχυρισμό ότι αυτός δεν κάνει παζάρια με την αντιπολίτευση…
Στο προηγούμενο της κρίσιμης συνεδριάσεως συμβούλιο, ο ανεξάρτητος Δημοτικός Σύμβουλος Αλέξης Μουστόγιαννης είχε αιφνιδιάσει τους Δημοτικούς Συμβούλους αποκαλύπτοντας ότι είχε προγραμματιστεί συνάντηση του δημάρχου με τους αρχηγούς των άλλων δημοτικών παρατάξεων προκειμένου να βρεθεί πρόσωπο κοινής αποδοχής ! και ρώτησε το δήμαρχο ποιος ήταν ο λόγος που τον ανάγκασε να μετακινηθεί από τη θέση «Εγώ δεν κάνω παζάρια» και να ξεκινήσει ένα κύκλο συζητήσεων με τους υπόλοιπους επικεφαλείς ζητώντας παράλληλα να μάθει πάνω σε ποια βάση θα γινόταν η συγκεκριμένη συζήτηση χωρίς βεβαίως να λάβει ουδεμία απάντηση αλλά «Απαντήσεις» μπορεί να αλιευθούν και από τη «Σιωπή» κι σας δούμε την όλη υπόθεση από την πολιτική πλευρά, αφήνοντας εκτός πλαισίου συζήτησης τα ονόματα των υποψηφίων μιας και ουδεμία ευθύνη φέρουν για την πολιτική κακομεταχείριση που υπέστησαν με τις αλλεπάλληλες συνεδριάσεις αλλά και με τα όσα κωμικοτραγικά συνέβησαν εκείνο το βράδυ…
Όπως αναφέραμε και προηγουμένως, η εκλογή του «Συμπαραστάτη» χρειαζόταν όλες τις ψήφους της παράταξης του κ. Ζορμπά και δύο από την πλευρά της αντιπολίτευσης.
Κάτω από φυσιολογικές για τον Βασίλη Ζορμπά συνθήκες, η συνεδρίαση θα γινόταν επειδή έπρεπε να γίνουν στο χρονικό διάστημα που όριζε ο νόμος για τις περιπτώσεις της μη εκλογής την πρώτη και τις λοιπές φορές και ο δήμαρχος όπως έκανε και τις προηγούμενες φορές θα έλεγε το όνομα του υποψηφίου που στήριζε η παράταξη του, θα εμφανίζονταν και όσοι άλλοι είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον και δεν θα εκλεγόταν και πάλι κανένας.
Τι μεσολάβησε όμως και υποχρεώθηκε ο Βασίλης Ζορμπάς να απομνημονεύσει την παροιμία που λέει: «Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες;». Σε τι είχαν διαφοροποιηθεί οι συνθήκες ώστε εκείνο το λαϊκίστικο και βαρύγδουπα Γκραβαρίτικο : «Εγώ δεν κάνω όπως οι άλλοι παζάρια» μετατράπηκε με μια αιφνίδια πολιτική κωλοτούμπα του στυλ: «Ελάτε να τα βρούμε»;
Αυτό που άλλαξε, αγαπητοί αναγνώστες στο μεσοδιάστημα των αλλεπάλληλων συνεδριάσεων για την εκλογή του «Συμπαραστάτη» ήταν το γεγονός ότι τη στιγμή που όλοι οι πολιτικοί άνδρες το καλοκαίρι ή όπως χαρακτηριστικά λένε, στα «Μπάνια του λαού» αποφεύγουν να προχωρούν σε ριζικούς ανασχηματισμούς, ο Βασίλης Ζορμπάς έπραξε το εντελώς αντίθετο και απέπεμψε τους τρείς βασικότερους αντιδημάρχους της διοίκησης του (Γιώργο Παναγόπουλο –τέως αντιδήμαρχο οικονομικών, Δημήτρη Αλεφαντή- τέως αντιδήμαρχο διοίκησης και Νικόλαο Κωβαίο τέως αντιδήμαρχου κάποιου ασαφούς αντικειμένου που είχε να κάνει με την Κοινωνική πολιτική) κι αυτό για να ενισχύσει ακόμη περισσότερο τις εξουσίες του μόνου ανθρώπου που εμπιστεύεται στην παράταξη του, της πολύ-αντιδημάρχου και αναπληρώτριας δημάρχου κ. Ελευθερίας Παπαδοπούλου.
Δεν φτάνει δε που κυριολεκτικά «Καρατόμησε» τρεις έμπειρους πολιτικούς, δεν φτάνει που δεν περίμενε τρεις – τέσσερις μήνες να τους αλλάξει με «Ήθος και ευπρέπεια» στις Δημαιρεσίες του Γενάρη και να τους αποδώσει στην τοπική κοινωνία χωρίς «Στίγματα», αλλά με αφορμή την αποπομπή τους αυτή, εξέδωσε και ένα δελτίου τύπου στο οποίο ανέφερε ότι τους αντικατέστησε για να «Αποδώσει καλύτερα» η διοίκηση και να υλοποιήσει τα υπεσχημένα… ωσάν οι τρείς αυτοί αντιδήμαρχοι να ήταν η κύρια αιτία για την οποία μέχρι τότε «Δεν τραβούσε το μαγαζί!».
Μετά λοιπόν από αυτήν τη συμπεριφορά, πως θα μπορούσε ο κ. Ζορμπάς να είναι σίγουρος ότι την υποψηφιότητα που θα υποδείκνυε θα την ψήφιζαν σε μυστική ψηφοφορία όλοι οι σύμβουλοι της παράταξης του;
Εξάλλου ως δημοτικός σύμβουλος, είχε παρακολουθήσει το αντίστοιχο «Άδειασμα» του τότε δημάρχου Αντώνη Σιδέρη από «Δυσαρεστημένους» και μάλιστα στην κρίσιμη ψηφοφορία για τον ετήσιο προϋπολογισμό… γι αυτό και αναγκάστηκε ν’ αφήσει στη άκρη τις «Παλληκαριές» και τα «Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα…» και να συζητήσει με την αντιπολίτευση για το πώς θα βρισκόταν μια συναινετική λύση που και θα εξέλεγε επιτέλους «Συμπαραστάτη» αλλά και η μυστική ψηφοφορία δεν θα καταδείκνυε το ενδεχόμενο να είναι «Δήμαρχος Μειοψηφίας» αφού η παράταξη του μετρά ήδη τις απώλειες των κ. Αλεξόπουλου και Μουστόγιαννη που έχουν ανεξαρτητοποιηθεί.
Η συμφωνία δεν ήταν όπως αποδείχθηκε και δύσκολη απόφαση. Αρκούσε να μην επιμένει ο δήμαρχος στον μέχρι τότε υποψήφιο του, ο οποίος δεν είχε «Πέρασμα» στην αντιπολίτευση και να προτείνει έναν άλλο στο πρόσωπο του οποίου υπήρξε συμφωνία και όλα τέλειωσαν.
Αλλά δεν τέλειωσαν!
Ποτέ τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως τα περιμένει κάποιος επειδή στη ζωή υπάρχουν και οι «Αστάθμητοι παράγοντες»… παράγοντες που ανάγκασαν το δήμαρχο να καταφύγει για βοήθεια στον «Πρόεδρο» του Δημοτικού συμβουλίου ο οποίος « Κατάφερε» σε ένα άκυρο ψηφοδέλτιο με «Κουκίδα» να «Διαγνώσει» ότι επρόκειτο για… Σταυρό»! ενώ παράλληλα παρακολουθούσε περιχαρής τους συμβούλους να σταυροδοτούν εκτός παραβάν τα ψηφοδέλτια ωσάν να αποδείκνυαν σε κάποιο «Αόρατο τσεκαδόρο» ότι βρίσκονταν «Εντός γραμμής».
Σ΄ αυτό το σημείο αποχώρησα από την αίθουσα αηδιασμένος από τα όσα έβλεπα και χωρίς ν΄ ασχοληθώ με θετικές, αρνητικές ψήφους, άκυρα και λευκά… αναλογιζόμενος μόνο τη διαχρονική απέχθεια διακατέχει τη συντηρητική παράταξη με τις εκλογικές διαδικασίες και με την «Κάλπη» ειδικότερα…
