Αυτά τα Μέτρα όμως, που στην αρχή όλοι τα είδαμε σαν «αναγκαίο κακό που σε λίγο θα περάσει και όλα θα είναι όπως πριν», πλέον έχουν γίνει ένας από τους χειρότερους εϕιάλτες για έναν πολύ μεγάλο αριθμό συνανθρώπων μας. Όχι μόνο δεν επούλωσαν τις πληγές της χώρας, αλλά τις έκαναν να αιμορραγούν σε τέτοιο σημείο ώστε καθημερινά πολλοί από τους γονείς μας να ξυπνάνε με τον τρόμο και την αγωνία εάν θα δουλεύουν και αύριο, εάν θα μπορούν να στείλουν εμάς στο ϕροντιστήριο, εάν θα μπορέσουν να ϕέρουν κάποια χρήματα στο σπίτι για να πληρώσουν τις βασικές ανάγκες του σπιτιού… Άσχημο ε?
Τα χειρότερα ακολουθούν: Κάποιοι από τους ϕίλους μας που βλέπουμε κάθε μέρα στο διάλλειμα υποϕέρουν σιωπηλά διότι ο πατέρας/μητέρα απολύθηκε, διότι δεν μπορούν να πάνε ϕροντιστήριο, διότι οι γιατροί και τα ϕάρμακα είναι πλέον πολύ ακριβά, διότι βλέπουν τους γονείς τους να έχουν πάψει να χαμογελάνε και ζούνε μες στον τρόμο και τον πανικό… Τέλος, κάθε μέρα συνάνθρωποί μας ϕτάνουν σε τέτοιο σημείο ψυχολογικής κατάρρευσης και απόγνωσης ώστε να βάλουν τέλος στην ίδια τους τη ζωή…
Φυσικά, η Παιδεία και το δημόσιο σχολείο, το σχολείο μας, ως βασικά μέλη του κοινωνικού συνόλου δεν θα μπορούσαν να ξεϕύγουν από αυτήν την λαίλαπα. Καθημερινά βιώνουμε την κατάρρευση της δημόσιας, δωρεάν Παιδείας. Καθημερινά αντιλαμβανόμαστε ότι το ϕροντιστήριο αποτελεί πλέον την μόνη λύση για τις Πανελλήνιες που καλώς ή κακώς καθορίζουν σε τεράστιο βαθμό το μέλλον μας. Ο εξαναγκασμός του ϕροντιστηρίου σε συνδυασμό με τα εξοντωτικά Μέτρα έχουν ως αποτέλεσμα το μέλλον όπως και η ελπίδα πολλών ϕίλων μας να είναι καταδικασμένα, ϕίλων μας οι οποίοι στην τελική δεν έϕταιξαν πουθενά και παρ’ όλα αυτά πληρώνουν την νύϕη.
*«Ωραία, και εγώ τι μπορώ να κάνω για όλα αυτά?». Μπορείς να ταχθείς ενάντια σε όλη αυτή την κατάσταση με τη ϕωνή σου και την ενεργό συμμετοχή σου στους αγώνες κατά των μέτρων .
*«Ναι μωρέ, λες και εγώ θα αλλάξω τον κόσμο». Πράγματι , μόνος σου δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο. Έχεις όμως δίπλα σου χιλιάδες συμπολίτες σου οι οποίοι δεν σκύβουν το κεϕάλι και δεν μένουν στην σιωπή, στην απάθεια και στην ζεστασιά του καναπέ. Όλοι, μαζικά, ενωμένοι, μπορούμε να καταϕέρουμε πολύ περισσότερα από όλα αυτά που ϕαντάζεσαι. Κάνοντας εσύ την πρώτη κίνηση μεταλαμπαδεύεις την ιδέα στον διπλανό σου. Και μην ξεχνάς… Μία ϕωνή μόνη της δεν θα ακουστεί καθόλου, χιλιάδες κραυγές μαζί μπορούν να σπάσουν ϕράγματα.
*«Εγώ το ϕροντιστηριάκι μου να με ταλαιπωρεί το έχω, τα λεϕτά για την έξοδο το Σάββατο τα έχω, μπορεί να μην είμαι και πλούσιος, αλλά αυτά που θέλω τα καλύπτω.» Ίσως τώρα τα χρήματα των γονέων σου να επαρκούν για όλα όσα χρειάζεσαι , εάν όμως δεν πολεμήσεις αυτή την κατάσταση θα την βρεις εναντίον σου σε λίγα χρόνια από τώρα όταν, όντας 26 χρονών με πτυχίο, δεν θα υπάρχουν πουθενά θέσεις εργασίας και τα νεανικά σου χρόνια δεν θα έχουν καμία σχέση με αυτό που ονειρευόσουν. Εάν μείνεις αμέτοχος σε όλη αυτή την προσπάθεια, το μόνο που θα καταϕέρεις θα είναι ως ενήλικος να βρεις μια κοινωνία-συντρίμμια με τις βασικά δικαιώματα του ανθρώπου όπως Ελευθερία, Δωρεάν Υγεία και Παιδεία και δικαίωμα στην εργασία να έχουν πάει περίπατο και την θέση τους να έχουν πάρει η σιωπή, ο τρόμος και η δυστυχία. Όλα αυτά που ίσως σου ακούγονται μακρινά και υπερβολικά, στην πραγματικότητα είναι πολύ κοντά σου- απλώς δεν έχεις ανοίξει τα μάτια για να το συνειδητοποιήσεις.
Οι μαθητές του 4ου ΓΕ.Λ. Αγίας Παρασκευής δεν μένουν αμέτοχοι μπροστά στις εξελίξεις, για αυτόν τον λόγο σε καλούν να τους συμπαρασταθείς και να αγωνιστείς μαζί τους!
15μελές Συμβούλιο 4ου ΓΕ.Λ. Αγίας Παρασκευής 18/10/2012
