Από τις εκδόσεις «Καστανιώτη» κυκλοφόρησε πρόσφατα ένα αδημοσίευτο κείμενο του Κωστή Παπαγιώργημε τίτλο τον «Εαυτό» που μαζί με τα “Υπεραστικά” (2014) εκδόθηκαν μετά το θάνατο του σε μια προσπάθεια της γυναίκας του, Ράνιας Σταθοπούλου και του εκδότη Θανάση Καστανιώτη να διασωθούν όλα τα «κατάλοιπά» του, τα οποία αποτελούν διαμάντια γραφής και σκέψης.
Για την συγκεκριμένη έκδοση , ο Δημήτρης Μαστρογιαννίτης στο τεύχος 597 του “ATHENSVOICE.gr”, επιμελήθηκε στην ενότητα «Βιβλίο» ένα αφιέρωμα στον Κωστή Παπαγιώργη ζητώντας από οκτώ ανθρώπους που τον είχαν γνωρίσει και τον είχαν συναναστραφεί να μιλήσουν γι αυτόν.
Ανάμεσα στους ανθρώπους που γνώρισαν, συναναστράφηκαν και μίλησαν για τον Κωστή Παπαγιώργη , είναι και ο δήμαρχος Αγ. Παρασκευής Γιάννης Σταθόπουλος ο οποίος ανέφερε τα εξής:
« ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΗ
Στα τέλη του 1975 γνωρίσαμε τον Κωστή Παπαγιώργη που λίγο καιρό πριν είχε γυρίσει από το Παρίσι. Μια παρέα φίλων από την Αγία Παρασκευή, που ακόμα κρατεί, είχαμε την ξεχωριστή τύχη μέσω του συμμαθητή του Χαλανδραίου Γιώργου Μήλια, καλή του ώρα, να βρούμε τον ανήσυχο, ξεχωριστό και «παράξενο» άνθρωπο που διάβαζε ασταμάτητα αλλά και ξοδευόταν (μόνο και αυστηρά) τα βράδια στις παρέες και τα γλέντια. Αυτές οι παρέες της νύχτας κράτησαν πολλά χρόνια και από τις ταβέρνες στο Χαλάνδρι (πόσα βράδια άραγε στον «Καλλιτέχνη») και στην Αγία Παρασκευή, κατέβηκαν στην Αθήνα μέχρι που ο Κωστής αρρώστησε το 1986 αλλά και μετά.
Μας σημάδεψε όλους ο συγγραφέας, φιλόσοφος και δοκιμιογράφος Κωστής Παπαγιώργης. Γιατί είχε μια διαβολεμένη ικανότητα να γίνεται φίλος γκαρδιακός και παράλληλα να βοηθά, άθελά του ίσως, να πάμε όλοι εμείς παραπέρα στη σκέψη και στην αμφισβήτηση, στην αποκαθήλωση της δικιάς μας ματαιοδοξίας να αλλάξουμε τον κόσμο, στην μεταβίβαση γνώσεων και διαβασμάτων. Μας έμαθε (και μάθαινε κι αυτός) να ξεχωρίζουμε το αληθινό από το νόθο και να γινόμαστε καλύτεροι μέχρι το 2014 που μας παράτησε σύξυλους. Ήταν πάντα, αλλά ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, ένας σοφός, και εξαιρετικά σπουδαίος φίλος και άνθρωπος, βαθειά ήρεμος και πράος μαζί με τη Ράνια, πειραχτήρι όπως πάντα, αγαπητός από όλους και με το τεράστιο κύρος που απέκτησε με παροιμιώδη εργατικότητα και μεράκι.
Τώρα τα γέλια μπερδεύονται με τη συγκίνηση και τα δάκρυα, εμείς όμως πρέπει να μικρύνουμε το χάος της απουσίας του. Η ματαιότητα που γνωρίζει την βαθύτερη έννοια των πραγμάτων και χαμογελά, η λυπημένη αισιόδοξη σοφία που εκείνος είχε κατακτήσει μας συντροφεύουν και έτσι ζει ο ίδιος στις αναμνήσεις και τις καρδιές μας, σα να διασώθηκε η δική μας ζωή και η νιότη μας.
Κωστή, θέλαμε κι άλλα βιβλία, κι άλλα χρόνια, κι άλλα βράδια».
