Με αφορμή την απώλεια του π. Δημοτικού Συμβούλου Γιώργου Στάικου, δημοσιεύουμε κείμενο του Γεωργίου Ν. Καραμανζάνη, Ιατρού – Καρδιολόγου, για τον άνθρωπο και γνήσιο Έλληνα που γνώρισε και θαύμασε.«Ήδη πλησιάζει χρόνος από την αποδημία του προσφιλούς Γεωργίου Στάικου απόστρατου αξιωματικού της Πολεμικής Αεροπορίας και Δημοτικού Συμβούλου της Αγίας Παρασκευής.
Όμως εκτός από το αξίωμα, το κύριο χαρακτηριστικό του ήταν η γνησιότητα ενός αληθινού και ευφυούς Έλληνα , με πάθος να προσφέρει στην πρόοδο και την ανόρθωση κάθε τομέα της ελληνικής πραγματικότητος.
Ως απόφοιτος της Σχολής Μηχανικών Αεροπορίας σταδιοδρόμησε στην Πολεμική Αεροπορία και προσέφερε τα μέγιστα σε όλους τους τομείς που υπηρέτησε. Όμως η γραφειοκρατία, η στενοκεφαλιά και η τυπικότητα της στρατιωτικής ζωής δεν ταίριαζαν στο ελεύθερο πνεύμα του και την εξαιρετική ευφυΐα του.
Πάθος του ήταν η αποτελεσματικότητα με παράκαμψη των τυπικών καθυστερήσεων, η αλήθεια και το ουσιαστικό έργο.
Ως εκ τούτου πολλοί στρατιωτικοί παράγοντες και προϊστάμενοι του δεν μπορούσαν να αντέξουν αυτό το πρωτότυπο πανέξυπνο στέλεχος.
Με τις πολλαπλές γνώσεις του και το πανέξυπνο πνεύμα του έδινε λύσεις σε ό,τι του ανέθεταν χωρίς να πολυνοιάζεται για τις τυπικότητες.
Επειδή ήταν τεχνικά άριστα καταρτισμένος, δεν δίσταζε να δώσει πρωτότυπες λύσεις που εξέπλητταν όλους, φορώντας ακόμη και τη φόρμα του τεχνίτη.
Έτσι, όταν δυσμενώς του ανέθεσαν το συνεργείο συντηρήσεως οχημάτων της μονάδος κατάφερε ακόμη και με προσωπική εργασία να αποκαταστήσει τη λειτουργικότητα όλων των οχημάτων ενώ τα είχε παραλάβει με διαθεσιμότητα κάτω του 50%.
Άλλοτε, όταν σε ένα αεροδρόμιο αμερικανοί τεχνικοί ζήτησαν πυξίδα για συγκεκριμένη εργασία και δεν υπήρχε , ο Γ. Στάικος έλυσε αμέσως το πρόβλημα, βάζοντας μια στενή λεπίδα ξυραφιού στην επιφάνεια του νερού ενός ποτηριού.
Αυτή βέβαια προσανατολίστηκε αμέσως προς τον μαγνητικό βορρά.
Ακόμα και ως αξιωματικός ωνίων είχε καταφέρει τις βέλτιστες αγορές σε ποιότητα και τιμή , μη αποδεχόμενος την πεπατημένη των φίλων –προμηθευτών.
Τον γνώρισα το 1975 , όταν υπηρετούσα την θητεία μου ως δόκιμος ανθυποσμηναγός στην πτέρυγα των ραντάρ κι εντυπωσιάστηκα από το ήθος και την ευφυΐα του.
Εκεί ενθυμούμαι και το ακόλουθο περιστατικό. Λόγω της εντάσεως με την Τουρκία μετά την Κυπριακή τραγωδία , είχε γίνει μια ανάθεση έργου, σοβαρού προϋπολογισμού από το 4ο Γραφείο για κατασκευή βάσεων από μπετόν , σε απομακρυσμένα σημεία της Ελλάδας και σε νησιά με σκοπό την εγκατάσταση κινητών σταθμών ραντάρ.
Δεν είχε ανατεθεί στον Στάικο καμιά αρμοδιότητα επί του έργου αυτού. Όμως ο ίδιος, ανήσυχο πνεύμα, μελέτησε τις προδιαγραφές αυτών των ραντάρ και είδε ,ότι αυτά διαθέτουν γυροσκοπικές ρυθμίσεις των στηρίξεων ,ώστε να εγκαθίστανται σε οποιοδήποτε ανώμαλο η επικλινές έδαφος χωρίς ανάγκη βάσεων μπετόν .
Όταν το ανέφερε αυτό στους προϊσταμένους του 4ου Γραφείου , αυτοί κατακίτρινοι τον παρακαλούσαν να μην αναφέρει το γεγονός στην Κεντρική Υπηρεσία, διότι η όλη εργολαβία κατέρρεε ,ως μη έχουσα λόγο πραγματοποίησης.
Από όλα αυτά γίνεται φανερό πως η στρατιωτική γραφειοκρατική Υπηρεσία δεν άντεχε ένα τέτοιο ελεύθερο και ευφυές πνεύμα αλλά ούτε και ο ίδιος άντεχε αυτήν την πραγματικότητα.
Έτσι μετά από πολλές προσπάθειες αποστρατεύτηκε από την Πολεμική Αεροπορία και στράφηκε στις μεταλλικές κατασκευές με επιτυχία.
Με τιμιότητα και ειλικρίνεια προσέφερε κι εκεί πολλά. Όμως υπομένοντας τις ταλαιπωρίες κατά τις συναλλαγές του με τις δημόσιες υπηρεσίες ,που ανέκαθεν δυσλειτουργούσαν παίζοντας ρόλο δυνάστη κι όχι υπηρέτη του πολίτη , ήθελε να διορθώσει όσες αγκυλώσεις η κακώς κείμενα έβλεπε.
Και ως δημοτικός σύμβουλος είχε πλήθος ιδεών για τη βελτίωση των υπηρεσιών και την λειτουργική εξυγίανση του Δήμου.
Μακριά από κομματικές αγκυλώσεις και νοοτροπίες, είχε κατά νου μόνο το θετικό αποτέλεσμα για το σύνολο. Για όλα αυτά φυσικά δεν ήταν αρεστός από συμφέροντα η στενές κομματικές ομάδες.
Γιατί μόνη του έννοια ήταν το ορθό και το γενικώτερο κοινο καλό και τίποτε άλλο. Απόδειξη ότι όλοι αναγνωρίζουν, φανερά η σιωπηλά, την ορθότητα και πρωτοτυπία των προτάσεών του ,έστω και αν τότε δεν τις αποδέχτηκαν ,υπακούοντας στο στενό κομματικό η παραταξιακό διακύβευμα.
Τελευταία είχε μετατρέψει ένα μικρό παλιό αυτοκίνητο σε ηλεκτροκίνητο, και προσπάθησε να προωθήσει την θέσπιση της διαδικασίας μετατροπής σε ηλεκτροκίνητα παλαιών ενεργοβόρων οχημάτων .
Κάτι που έχει ήδη θεσπισθεί και υλοποιηθεί σε άλλες χώρες τις Ευρώπης ενώ για την ελληνική γραφειοκρατία θεωρείται ανέφικτο.
Άλλη μία απόρριψη για αυτόν τον χαρισματικό άνθρωπο. Έτσι κουρασμένος και λυπημένος πέταξε στον ουρανό μακριά από την Ελλάδα που τόσο αγαπούσε και τους έλληνες που τόσο τον είχαν απαγοητεύσει.
Είναι άλλωστε γνωστή η ιστορία αυτή αρχαιόθεν- η Ελλάδα διώχνει τα καλύτερα ,τα πιο προικισμένα παιδιά της.
Πολλοί θα θυμούνται τον αείμνηστο Γ. Σταϊκο , την ευφυϊα του και το ρηξικέλευθο πνεύμα του, τις προτάσεις και τις ιδέες του για τα προβλήματα του Δήμου , ακόμη κι αν δεν υιοθέτησαν την εφαρμογή τους.
Κοιμήσου ήσυχα κ. Επισμηναγέ , εκεί στο πάτριο χώμα ,στις υπώρειες του Υμηττού.
Σε συντροφεύει το δροσερό αεράκι του βουνού και η αγάπη όλων μας».
