Η ίδρυση και η λειτουργία του Κοινωνικού Μαγειρείου στην πόλη μας αποτελεί περίτρανη απόδειξη της «αξίας του Εθελοντισμού» και καταδεικνύει πόσα μπορούν να πετύχουν οι άνθρωποι όταν λειτουργούν με ανιδιοτελή κίνητρα και διάθεση να βοηθήσουν τον πάσχοντα συνάνθρωπό τους. Η κ. Ντίνα Μανωλοπούλου αποτελεί ένα κλασσικό παράδειγμα εθελόντριας πέρα και μακριά από τις σύγχρονες αντιλήψεις που θέλει τον Εθελοντισμό ως ένα ακόμα «δικαιολογητικό» στην προσπάθεια ακύρωσης του ΑΣΕΠ για τις προσλήψεις.
Συναντηθήκαμε με την κ. Μανωλοπούλου και τη ρωτήσαμε πως κατάφερε όλα αυτά τα οποία ο κάθε δημότης μπορεί να δει στην οδό Ρόδων όπου και στεγάζεται το Κοινωνικό Μαγειρείο.
«Σ» : Θα θέλαμε να μας εξιστορήσετε το ιστορικό του Κοινωνικού Μαγειρείου;
«Όταν πρωτοσυναντήθηκα με τον Βασίλη Ζορμπά μου ότι δεν ήξερε αν θα ήταν καλός ή κακός δήμαρχος, αλλά ένα πράγμα που ήθελε ήταν να μην πεινάσει άνθρωπος στην Αγία Παρασκευή. Συζητώντας πάνω σ’ αυτό το σημείο μου είπε ότι ονειρεύεται να στηθεί ένα κοινωνικό μαγειρείο που να καλύψει τις ανάγκες των ανθρώπων που από την κακή πολιτική διαχείριση έχουν φτωχύνει με αποτέλεσμα να στερούνται ακόμη και των απολύτως αναγκαίων.
Με Ζήτησα δύο μέρες κι όταν ξανασυναντηθήκαμε και του είπα τα σχέδια μου, αιφνιδιάστηκε αλλά με πίστεψε. Όταν με ρώτησε πώς θα το καταφέρουμε του ζήτησα να με εμπιστευθεί ώστε να του το φτιάξω. Κατ’ αρχήν του ζήτησα ένα κτίριο, έναν χώρο για να μπορεί να στεγαστεί αυτή η δράση. Ευτυχώς υπήρχε ένα κληροδότημα στην οδό Ρόδων που μετά από έλεγχο διαπιστώθηκε ότι είναι ικανό να στεγάσει τον καινούργιο αυτό θεσμό. Όταν πήγαμε να δούμε σε τι κατάσταση βρισκόταν ο δήμαρχος απογοητεύτηκε από την εικόνα που είδε και τον παρηγόρησα ζητώντας του τα κλειδιά του κτηρίου, 20 ημέρες καιρό και δύο – τρία μαστόρια για να δουλέψουν, με την υπόσχεση να του το παραδώσω «καινούργιο».
Πράγματι σε λιγότερο από ένα μήνα – κι ευχαριστώ όσους μας βοήθησαν δουλεύοντας, ξεκινήσαμε να μαγειρέψουμε. Τρόφιμα όμως δεν υπήρχαν κι έτσι ξεκίνησε ο δεύτερος γύρος αναζήτησης.
Και σ’ αυτή τη φάση όμως οι επαγγελματίες με στήριξαν και με είχαν καθησυχάσει, λέγοντας μου συγκεκριμένα να μην ανησυχώ και ότι θα ήταν δίπλα μου, γιατί ο Δήμος δεν μπορούσε να διαθέσει κανένα χρηματικό ποσό κι έπρεπε να «ακουμπήσω» σε ανθρώπους κι έτσι οργάνωσα ένα κύκλωμα εθελοντών για να δουλεύουν εδώ με ψυχή και διάθεση, στηριζόμενη σε χορηγούς. Οργάνωσα λοιπόν τα σούπερ – μάρκετ, τους κρεοπώληδες, τους ψαράδες και τους φούρνους, ενώ κάποιες οικογένειες όταν έμαθαν τι κάνουμε, ερχόντουσαν μόνοι τους, μας ρώταγαν τι χρειαζόμασταν και τους λέγαμε.
Εκείνο που εντυπωσίασε τους επαγγελματίες είναι ότι δεν ζητάγαμε αφειδώς στο στυλ «δώστε μας προϊόντα», αλλά είχε γίνει μια μελέτη η οποία είχε καταδείξει ποιο ήταν το μίνιμουμ των αναγκών για να μπορέσουμε να στηρίξουμε το καθημερινό μαγείρεμα».
«Σ» Η μελέτη από ποιον έγινε ;
«Από εμένα. Έκανα μία μελέτη η οποία μας βγάζει σήμερα 700 μερίδες την εβδομάδα».
«Σ» Ο Δήμος σε τι συνεισφέρει;
Μας έδωσε το χώρο και τους μαστόρους οι οποίοι πειθάρχησαν απολύτως, πίστεψαν στο έργο που θα φτιάχνανε και συμμετείχαν με πολύ κέφι».
«Σ» Από το «τίποτα» δηλαδή διαμορφώσατε ένα χώρο και λειτουργήσατε όλα αυτά;
«Ακριβώς, από το «τίποτα». Βέβαια για να υπάρχει κοινωνικό μαγειρείο διαπιστώνεται και η κατάντια της χώρας μας. Δεν ήταν επιλογή των ανθρώπων να πεινάνε και γι αυτό όλοι κάναμε ότι καλύτερο μπορούσαμε. Σας είπα πριν για τις 700 μερίδες την εβδομάδα. Είναι ασύλληπτο το νούμερο. Υπάρχουν κι άνθρωποι οι οποίοι ντρέπονται να έρθουν. Πρέπει να τους υπολογίσουμε κι αυτούς. Εμείς αναρωτιόμαστε αν η στήριξη που έχουμε από τους επαγγελματίες αντέχει να σιτίσει και περισσότερους. Αυτό θα το δούμε μετά τις εκλογές γιατί πρέπει άνθρωποι που είναι σε εκκρεμότητα να τους καλύψουμε».
«Σ» Ακούω μέχρι στιγμές πολλά θετικά. Κάποια δυσκολία ή κάποιο «τοίχος» που έπρεπε να γκρεμίσετε ή κάτι αρνητικό ;
«Προβλήματα συναντήσαμε όπως το «Τι» και «Σε τι» θα μαγειρέψουμε, γεγονός που λύσαμε με το να τσοντάρουμε όλοι οι εθελοντές από κάτι. Αυτό με οδήγησε εξάλλου και στη συγκρότηση ομάδας χορηγών. Γενικά έπρεπε μόνη μου να λύνω τα προβλήματα.
Η γραφειοκρατία του Δημοσίου για παράδειγμα σ’ αυτό το σημείο ήταν τροχοπέδη, μιας και άμεση διαδικασία για τη λύση του προβλήματος δεν υπήρχε, οπότε έπρεπε να απευθυνθώ σε ιδιώτη μόνη μου και μετά από ελάχιστους μήνες να ανταποκριθεί και ο Δήμος.
Αυτό που σκέφτομαι συνεχώς και με προβληματίζει είναι ότι δεν θα πρέπει να διαιωνιστεί ούτε και να μονιμοποιηθεί η λειτουργία του μαγειρείου . Θα ήθελα να τελειώνει αυτή η φτωχοποίηση και οι λάθος πολιτικές, ώστε να μην χρειάζεται το μαγειρείο, ούτε οι εθελοντές, ούτε τίποτα. Οι εθελοντές δεν φύτρωσαν για να καλύψουν τα κενά του κράτους αλλά από ιδανικό για να βοηθήσουν τον Άνθρωπο, αλλά ως πότε θα γίνεται αυτό; Ο εθελοντής δεν μπορεί να είναι ένα θύμα που να τον εκμεταλλεύεται για μια ζωή το κράτος. Συχνά τα σκέφτομαι αυτά και πονάω. Αλλά δεν μπορεί να σταματήσει κι αυτή η δράση. Τι φταίει ο άπορος γι αυτό που το υφίσταται ;
