Δύσκολα επίσης θα πίστευα ότι οι πρόγονοι μου που ζούσαν τότε στα ίδια χώματα που πατώ εγώ σήμερα, όχι μόνο είχαν απορρίψει το τελεσίγραφο μιας «ειρηνικής παράδοσης» στον Φασιστο-Ναζιστικό άξονα που είχε «γονατίσει» τις ισχυρές δημοκρατίες και τα «βασίλεια» της Ευρώπης, αλλά και θα έσπευδαν τραγουδώντας να πάν’ να πολεμήσουν με τραίνα και φορτηγά γνωστού προορισμού αλλά αμφιβόλου επιστροφής.
Καταλαβαίνω επίσης πόσο δυσκολότερο θα πρέπει να είναι για τα παιδιά και τα εγγόνια των ανθρώπων της γενιάς μου να πιστέψουν αυτά τα θαυμαστά κατορθώματα που διαβάζουν, ακούν ή βλέπουν, τη στιγμή που έχουν ως «πραγματικότητα Ζωής» τα μεγάλα και μικρά «ναι», «ίσως», «θα δούμε», «έχει ο θεός», «κοίτα να παντρευτείς κανένα πλούσιο», «μην είσαι κορόιδο», «δεν θα σώσεις εσύ τον κόσμο», «κάνε αυτό που σου λένε», «μη βγάζεις γλώσσα», «δούλεψε να φας και κλέψε να’ χεις» κ.λ.π.
Πάνω από 50 χρόνια βλέπω ανάξιους και ανίκανους, σκαρφαλωμένους με τη μέθοδο του σαλιγκαριού (έρποντας, γλύφοντας και με τα κέρατα του…) στις κάθε λογής πολιτικές, στρατοκρατικές, ιεροφαντικές και κομματικές εξουσίες, να προσπαθούν να ξεριζώσουν αυτό το «Κάτι» που έχει η φυλή μας και το οποίο από τις απαρχές της επιστημονικά τεκμηριωμένης ιστορικής αφήγησης, τολμά και αντιτάσσει το «Όχι» στις άπληστες ορέξεις των κάθε λογής «Ισχυρών».
Τα τελευταία χρόνια, που ο «νεοφιλελευθερισμός» απελευθερωμένος από το αντίπαλο μέχρι πρότινος δέος του «κρατικού καπιταλισμού» δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο προσπαθώντας να νομιμοποιήσει παγκόσμια το «Μαφιόζικο» μοντέλο μιας δήθεν «Ελεύθερης Οικονομίας», η οποία στην ουσία στηρίζεται στη διακίνηση ναρκωτικών, απεγνωσμένων οικονομικών μεταναστών, στην εκπόρνευση, στην πώληση κάθε λογής «όπλου» και στο λαθρεμπόριο καυσίμων, τσιγάρων κ.λ.π… τα «όχι» που λέγονται, φαντάζουν σαν τα μοναδικά «αναχώματα» στην πνευματική και ηθική κατάπτωση που οδηγεί την ανθρωπότητα το δόγμα: «Το προϊόν – κέρδος υπεράνω της ανθρώπινης ύπαρξης».
Στις τοπικές τώρα κοινωνίες του μικρόκοσμου των Δήμων, ο «ευτελισμός της ανθρώπινης ύπαρξης» εκδηλώνεται κυρίως με την πλήρη αδιαφορία των κάθε λογής αιρετών αρχόντων για την επίλυση των βασικών αναγκών και των συνθηκών διαβίωσης όσων ζουν και εργάζονται σ΄αυτόν.
Τα γράφω όλα αυτά επειδή σε λίγη ώρα, ο δήμαρχος και οι λοιποί αιρετοί άρχοντες της πόλης, θ΄ ανέβουν στην γνωστή εξέδρα για να επαναλάβουν όλα αυτά που επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο στη συγκεκριμένη επέτειο και θα περιμένουν να εισπράξουν την ευαρέσκεια των συγκεντρωμένων.
Αυτό που σίγουρα δεν θα εισπράξουν, είναι η ευαρέσκεια της γυναίκας που υπέστη το ατύχημα στα έργα έξω από το «Απολλώνιο», του γέροντα ο οποίος λίγες ημέρες αργότερα έξω από το ταχυδρομείο είχε την ίδια «τύχη»… αλλά και των υπολοίπων συνανθρώπων μας οι οποίοι σε κάποια από τις δεκάδες κακοτεχνίες της ανάπλασης του ιστορικού μας κέντρου! «έπαθαν τα ίδια»…
Έναν «καλό δήμαρχο» και τους «συν αυτώ» τους θυμάσαι ανεξάρτητα από το πότε περαίωσαν τα έργα τους.
Έναν «κακό δήμαρχο» και τους «συν αυτώ» δεν τους ξεχνάς ποτέ!
Βεβαίως είναι κι αυτός ένας τρόπος για να περάσει κάποιος ξιπασμένος στην «αθανασία»…
