Πριν από λίγες μέρες η τοπική οργάνωση Νέας Δημοκρατίας Αγίας Παρασκευής όπως κάθε χρόνο έκοψε την πρωτοχρονιάτική πίτα της.
Το παρών έδωσε και ο έχων το χρίσμα της Νέας Δημοκρατίας, νυν δήμαρχος και παλαιό στέλεχος της ΟΝΝΕΔ, Βασίλης Ζορμπάς.
Ως είθισται ο δήμαρχος απευθύνει χαιρετισμό προς τους παρευρισκόμενους και εν τη ρύμη του λόγου του ο δήμαρχος δήλωσε με έμφαση τα εξής: «Δεν θα αφήσω το ΣΥΡΙΖΑ να νικήσει».
Είναι σαφές ότι τα λόγια αυτά του Βασίλη Ζορμπά δεν αποτελούν μια από τις συνήθεις υπερφίαλες δηλώσεις που κατά καιρούς κάνει, ούτε βεβαίως είναι κάποιο πολεμοχαρές σύνθημα απ’ αυτά που συνηθίζουν να λένε οι πολιτικοί προκειμένου να ανεβάσουν το φρόνημα και το ηθικό των παρευρισκομένων.
Ο Βασίλης Ζορμπάς μην έχοντας να παρουσιάσει κανένα ουσιαστικό έργο εκτός ίσως από το «δράμα» που εξελίχθηκε στην οδό Αγίου Ιωάννου, νιώθει ότι έχει αδειάσει η πολιτική του φαρέτρα αφού δεν διαθέτει κανένα άλλο αξιόμαχο πολιτικό όπλο για την προεκλογική του εκστρατεία.
Ο νυν δήμαρχος, όντας γλαφυρός επικριτής, επί μία οκταετία όχι μόνο κατά του ΠΑΣΟΚ – δημάρχου τον οποίο αντιπολιτευόταν αλλά και κατά του νεοδημοκράτη δημάρχου Αντώνη Σιδέρη είχε δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες και είχε υποσχεθεί τεράστιες ρήξεις και τομές με τα «πολιτικά κατεστημένα» τα οποία κατηγορούσε ως υπεύθυνα για την κατάντια του πάλαι ποτέ προνομιούχου προαστίου μας.
Ο Βασίλης Ζορμπάς είχε ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχη υποσχόμενος «συμπεριφορές», «αντιδράσεις», «δράσεις» και «επιτεύγματα» στην περίπτωση που ο λαός θα τον εμπιστευόταν και θα τον εξέλεγε Πρώτο Πολίτης της Πόλης.
Ο λαός τον εμπιστεύτηκε το Βασίλη Ζορμπά γιατί είχε «ανάγκη» από έναν άνθρωπο που να «πει» και να «κάνει» αυτά τα οποία ευαγγελιζόταν ως αντιπολίτευση ο νυν δήμαρχος.
Το αποτέλεσμα μετά από τέσσερα χρόνια θητείας στη διοίκηση του Δήμου διαψεύδει τις προσδοκίες όλων εκείνων που εναπόθεσαν τις ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο της πόλης σ’ αυτόν.
Βεβαίως ο Βασίλης Ζορμπάς είναι ένας άνθρωπος όπως όλοι μας, ένας καλός γιατρός, ένας άξιος επιστήμονας αλλά σε καμία περίπτωση δεν διαθέτει ένα μαγικό ραβδί το οποίο να μπορεί να μεταμορφώσει από τη μια μέρα στην άλλη μια πόλη 100.000 κατοίκων.
Η ευθύνη του Βασίλη Ζορμπά έγκειται στο γεγονός ότι δεν φρόντισε να έχει πλαισιωθεί από ένα επιτελείο ανθρώπων οι οποίοι θα μπορούσαν να προετοιμάσουν ένα προσεκτικό σχεδιασμό με γνώση των αντικειμένων για την «επόμενη μέρα».
Ο κ. Ζορμπάς τις μέρες και τα χρόνια που βρισκόταν στα έδρανα της αντιπολίτευσης φρόντισε μόνο για το πώς θα βρει ανθρώπους που να πλαισιώσουν το ψηφοδέλτιό του πράγμα δύσκολο αφού οι περισσότεροι «επώνυμοι» (πολιτικά) νεοδημοκράτες δεν του είχαν συγχωρέσει το γεγονός ότι «κατεβαίνοντας» ως ανεξάρτητος – αντάρτης στην ουσία αποτέλεσε τον κύριο λόγο για τον οποίο η Νέα Δημοκρατία και ο Αντώνης Σιδέρης ξαναέχασαν από τον υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ έναν Δήμο του οποίου ως διοίκηση για 22 ολόκληρα χρόνια δεν είχαν διαβεί το κατώφλι του.
Ο Βασίλης Ζορμπάς τον Νοέμβρη του 2010 από καθαρή τύχη και περίεργες συμπτώσεις κατάφερε να μπει στο δεύτερο γύρο μ’ ένα τραγικό μικρό εκλογικό ποσοστό και τελικά να εκλεγεί δήμαρχος επειδή ο λαός της Αγίας Παρασκευής ήθελε ένα διαφορετικό τρόπο διοίκησης από το μοντέλο με το οποίο διοικούσε ο Βασίλης Γιαννακόπουλος.
Δυστυχώς για την πόλη ο Βασίλης Ζορμπάς από την πρώτη κιόλας στιγμή που ανέλαβε τα καθήκοντά του δεν στράφηκε προς τα «μικρά» καθημερινά προβλήματα του πολίτη αλλά κινήθηκε και λειτούργησε με μοναδικό γνώμονα το : «Πώς θα επανεκλεγεί», με αποτέλεσμα να εγκαταλείψει πλήρως όλα όσα προεκλογικά ευαγγελιζόταν και να αφοσιωθεί σ’ ένα και μόνο προεκλογικό μεγάλο έργο το οποίο θα εμφάνιζε ως «λαγό μέσα από καπέλο» τους τελευταίους μήνες της θητείας τους και με αυτό το όπλο θα κατέβαινε στις εκλογές, ζητώντας από το λαό της Αγίας Παρασκευής να του ξαναδώσει την εντολή διοίκησης για να ολοκληρώσει αυτό που είχε αρχίσει.
Αυτή η παλαιοκομματική νοοτροπία και μεθοδολογία ενδεχομένως να είχε λειτουργήσει και να είχε δικαιώσει τον κ. Ζορμπά εάν η χώρα δεν είχε μπει σε «Μνημόνια» και σε «Επιτηρήσεις» που οδήγησαν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού στην ανέχεια και την αγανάκτηση για τα όσα έκαναν ή δεν έκαναν αυτοί οι οποίοι τον έφεραν στο χείλος της οικονομικής καταστροφής.
Σήμερα λοιπόν ο «βασιλιάς είναι γυμνός». Και δεν είναι απλά γυμνός αλλά τον βλέπει και ο κόσμος. Και δεν τον βλέπει μόνο αλλά αποστρέφει το βλέμμα του γιατί στο πρόσωπο του καθρεπτίζεται το πρότυπο της κάθε λογής «εξουσίας» η οποία ευθύνεται για το κατάντημα της πατρίδας.
Έτσι ο βασιλιάς «γυμνός και μόνος» οδεύει προς τις εκλογές, άοπλος και ασκεπής. Μοναδικό όπλο που του απέμεινε είναι να επισείσει τον φόβο για το «άγνωστο» που μπορεί να φέρει μια «αλλαγή». Έτσι ο «γυμνός βασιλιάς» το μόνο που διαλαλεί ως περιούσια πραμάτεια είναι «Να μην βγουν οι άλλοι».
Σε μια περίοδο που προέχει η ενότητα, η συνεργασία, το πλησίασμα του ενός κοντά στον άλλο, αυτό που πρέπει να υπάρχει σε κάθε περίπτωση που ένας λαός αντιμετωπίζει μια καταστροφή, ο «γυμνός βασιλιάς» έρχεται για μια ακόμη φορά να διχάσει για να βασιλέψει. Να διχάσει, να χωρίσει τους ενωμένους από κοινά βάσανα ανθρώπους σε «αυτούς» και «άλλους».
Σε ημέτερους και «άλλους». Σε «εμάς» και «εκείνους».
Ο «γυμνός βασιλιάς» περιδιαβαίνει και διαλαλεί την πραμάτεια του σε μια πόλη άδεια και κουφή σε τέτοια κελεύσματα. Ο «γυμνός βασιλιάς» θα πρέπει να φτάσει στο τέλος του, δηλαδή στην λύτρωση όπως αυτή ξεπετιέται από την αρχαία αθηναϊκή τραγωδία.
