Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κολυμβητήριο…

Ένα από τα παραδείγματα που θα μπορούσε να στηρίξει σθεναρά την εν λόγω υποψηφιότητα, είναι και το τσιμεντένιο κουφάρι του εγκαταλελειμμένου δεκαετίες τώρα κολυμβητηρίου στη Νέα Ζωή.

Μακρινή υπόθεση για την οποία πολλοί είναι αυτοί που θέλουν να πέσει πέπλος λήθης ώστε να ξεχαστούν οι πρωταγωνιστές και κυρίως οι προθέσεις τους.

Πολλά τα ερωτήματα, μισόλογα οι απαντήσεις και πάντα ανάλογα με την κομματική ταυτότητα του απαντώντος.

Όπως αναγράφεται και στην «ταμπέλα», το έργο ήταν προϋπολογισμού 500.000.000  δραχμών και το μισό δισεκατομμύριο την εποχή εκείνη ήταν πολλά λεφτά.

Για όσους έχουν χτίσει, είναι γνωστό ότι το μεγαλύτερο μέρος των εξόδων ενός έργου είναι τα «Μπετά» και «ω του θαύματος» στο συγκεκριμένο κουφάρι τα «μπετά» όχι μόνο έχουν «πέσει» αλλά ίσως να είναι πια και «ακατάλληλα»…

Δηλαδή το «χοντρό χρήμα» εισπράχτηκε και «αποδόθηκε στους δικαιούχους» και απέμεναν τα «μερεμέτια».

Υπήρξαν, μας λένε, «αντιδράσεις» από πλευράς περιοίκων οι οποίοι δεν ήθελαν να βλέπουν να αλληλομαχαιρώνονται στις αυλές και στις πρασιές των σπιτιών τους οργισμένοι χούλιγκανς από αυτούς τους γνωστούς – άγνωστους που δίνουν ραντεβού ξεκαθαρίσματος λογαριασμών στα «ντέρμπι» των ερασιτεχνικών τμημάτων των αγαπημένων τους ομάδων π.χ βόλει, κούμβηση, πόλο κ.λ.π.

Αυτός ο φόβος των κατοίκων είχε βάση και είχε βάση επειδή η κατασκευή του εν λόγω κολυμβητηρίου προέβλεπε πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων μήκους 50 μέτρων, γιατί οι ομάδες που θα το χρησιμοποιούσαν για προπονήσεις και αγώνες μόνο σε αυτές τις διαστάσεις επιτρέπεται να αγωνίζονται.

Μπερδευτήκατε; Μιλάγαμε για το κολυμβητήριο της Αγ.Παρασκευής και ξαφνικά σας περιγράφω αφιονισμένους  «βάζελους» να κυνηγούν στην «Ηπείρου» καμπόσους «γαύρους» και εξαγριωμένα «χανούμια» να πετροβολούν όποιον βρουν μπροστά τους…  όμως αυτές Δεν είναι σκηνές από ταινία «Προσεχώς» ήταν δυστυχώς μια «πραγματικότητα» που οι έντρομοι κάτοικοι την έβλεπαν να έρχεται και στη απόγνωση τους κατέφυγαν στη δικαιοσύνη εξαντλώντας όλες τις βαθμίδες της.

Βλέπετε η τότε δημοτική αρχή που είχε αποφασίσει την κατασκευή του, το είχε εντάξει σε πρόγραμμα χρηματοδότησης της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού στο πλαίσιο της αποφυγής οικονομικής επιβάρυνσης του Δήμου.

Δηλαδή η τότε δημοτική αρχή, αντί να ζητήσει ένα δάνειο από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, το οποίο είχε πάρα πολύ μικρό επιτόκιο συγκριτικά με το αντίστοιχο των τραπεζών, και να κατασκευάσει ένα μικρό κολυμβητήριο με πισίνα 25 μέτρων που θα κάλυπτε τις ανάγκες των κατοίκων της πόλης, επέλεξε την ένταξη που προαναφέραμε.

Η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού βεβαίως δεν είναι ο φορέας κατασκευής Δημοτικών κολυμβητηρίων… αλλά έργων που θα εξυπηρετούσαν τις ανάγκες των ομάδων κολύμβησης και πόλο του Λεκανοπεδίου, μεταξύ αυτών και του Παναθηναικού , της ΑΕΚ και λοιπόν ομάδων μικρότερων κατηγοριών και το μόνο που θα επέτρεπε για τους κατοίκους ήταν η χρήση ενός από τους έξι διαδρόμους… κι αυτούς όχι την ημέρα των αγώνων, αλλά μόνο τις καθημερινές που υπήρχαν μόνο οι προπονήσεις.

Επίσης για τις ανάγκες του συγκεκριμένου κολυμβητηρίου θα έπρεπε να υπήρχαν πολλές θέσεις πάρκινγκ για τα πούλμαν των ομάδων και τα Ι.Χ των φιλάθλων και όλα αυτά μέσα στην πυκνοδομημένη Νέα Ζωή!

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν κι εσείς το «Γιατί» το Συμβούλιο Επικρατείας δικαίωσε τελικά τους κατοίκους και απαγόρευσε την αποπεράτωση του.

Τα χρόνια περνούσαν, οι δήμαρχοι προεκλογικά κάθε τετραετία υπόσχονταν «αποπεράτωση» και στο τέλος της, παρέδιδαν το κουφάρι «ως είχε» στον επόμενο… ο οποίο συνέχιζε την πολιτική σκυταλοδρομία της «εξαπάτησης με έωλες υποσχέσεις».

Επί δημαρχίας Αντώνη Σιδέρη, «κάποιοι» για τους δικούς τους λόγους, αντί να τον ωθήσουν προς την «Λογική λύση» ενός μικρού κολυμβητηρίου του «φούσκωσαν τα μυαλά» και τον οδήγησαν και πάλι προς τη λύση της χρηματοδότησης μέσω της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού… με αποτέλεσμα ο κ.Σιδέρης να αποχωρήσει και να παραμείνει μόνο  η «προσπάθεια» και το «κουφάρι».

Είναι γνωστό, ότι το πολιτικό όραμα του Βασίλη Γιαννακόπουλου ήταν η μετατροπή της Αγ.Ιωάννου σε «Μπουρνάζι», όπου όλα τα «Μεσόγεια» θα μπορούσαν να εκτονωθούν στις καφετέριες και τα νυχτομάγαζα, ενώ είχε κατά νου και τις εναλλακτικές λύσεις κατασκευής παρόμοιων δραστηριοτήτων στη Β’ Ζώνη Υμηττού αλλά και στο χώρο του πρώην στρατοπέδου «Σπυρούδη»… οπότε γι αυτόν το κολυμβητήριο ήταν ένας απλός πονοκέφαλος που με μια προεκλογική «ασπιρίνη» τον αντιμετώπιζε…   

 Η «ασπιρίνη» βρέθηκε και ονομάστηκε: «Κατασκευή κοινού με τον Χολαργό κολυμβητηρίου στα σύνορα των Δήμων», μια λύση που έδινε «χρόνο» στους δημάρχους και των δύο Δήμων…

Ο Βασίλης Ζορμπάς η αλήθεια είναι ότι στο συγκεκριμένο θέμα ήταν και παραμένει «Σταθερός». Το κολυμβητήριο στο συγκεκριμένο χώρο δεν το ήθελε και θα στρεφόταν στη λύση δημιουργίας μιας πλατείας όπου εκμεταλλευόμενος την υψομετρική διαφορά που υπάρχει μεταξύ των οδών Μεγ.Αλεξάνδρου και Μακεδονίας στη συμβολή τους με την Επτανήσου θα μπορούσε να δημιουργηθεί και ένας χώρος για βιβλιοθήκη, αίθουσα πολλαπλών χρήσεων και διαλέξεων κ.λ.π.

Επίσης θα μπορούσε να μεταφέρει την κατασκευή του κολυμβητηρίου στα Πευκάκια και συγκεκριμένα μέσα στο χώρο των 25 στρεμμάτων που προβλέπονται για αθλητικές δραστηριότητες.

Δεν προχώρησε προς αυτήν την κατεύθυνση για λόγους που εκείνος μόνον ξέρει… αλλά στράφηκε στην εύκολη λύση του «Κοινού» με το Χολαργό κολυμβητηρίου, μια λύση που μπάλωνε την κατάσταση…  μέχρι που «ήρθε» η μεταφορά της Δ.Ο.Υ Αγ. Παρασκευής στο Χολαργό με αποτέλεσμα την εκ μέρους κήρυξη πολέμου προς τους «Χολαργιώτες εχθρούς»!

Τώρα θα μου πείτε αφού δεν είχε καμιά άλλη λύση γιατί προχώρησε πρόσφατα στην τοποθέτηση «Ταφόπλακας» στην αποπεράτωση ενός έστω και μικρών διαστάσεων κολυμβητηρίου αποκλειστικά για τους κατοίκους που δεν θα έβρισκε αντίθετους  και τους περίοικους;

Τι να σας πω; Πιθανόν να πιστεύει ότι όπως δεν είναι απαραίτητο ένα  κολυμβητήριο στη γενέτειρα του στην ορεινή Ναυπακτία έτσι δεν είναι απαραίτητο και στην Αγ.Παρασκευή…